Prolog.

 Wysoki, szczupły mężczyzna o brązowych, przydługich już włosach i cudownie niebieskich oczach, z wielką sportową torbą na ramieniu wbiega zdyszany do ciemnego mieszkania.  Pośpiesznie sprawdza wszystkie pokoje ale znajduje tylko ukochanego synka śpiącego w swoim łóżeczku.  Nikogo więcej. Wielka szafa, którą dzielili z żoną jest pozbawiona jej ubrań, w łazienkowej szafce nie ma jej kosmetyków.  Nie zostało po niej nic w ich wspólnym mieszkaniu. Jedyne co po niej znalazł to złożona kartka papieru na kuchennym stole. Bał się, bał się tego co tam przeczyta. Rozłożył kartkę na blacie i przeczytał to co napisała. Napisała, że przeprasza, że odchodzi, że to jej wina, nie jego, ale także, że już nie wróci, a on ma się zaopiekować synem najlepiej jak potrafi, bo ona w niego wierzy.  Zgniótł świstek i rzucił nim w kąt. Miał ochotę się rozpłakać, ale tak naprawdę spodziewał się, że ich małżeństwo chyli się ku rozpadowi, a on nic z tym nie zrobił i to gryzło go najbardziej. Nie zrobił nic by ratować tonący okręt jakim było jego małżeństwo. Mimo wszystko nie myślał, że zostawi go w taki sposób.

- Ona odeszła Mariusz, zostawiła mnie – powiedział od razu słysząc głos Wlazłego.

Niska, długowłosa blondynka o cudownie niebieskich oczach z rozmazanym makijażem i widocznym już brzuchem ciążowym biegnie korytarzem jednego z gdańskich szpitali. Jest cała zdenerwowana, a łzy ciągle lecą z jej oczu, nie może ich powstrzymać. Zatrzymuje się dopiero przed drzwiami do sali operacyjnej gdzie już czeka na nią siostra. Od razu wpada w jej ramiona. Minuty ciągną się jak godziny, a ona coraz bardziej boi się tego co powiedzą lekarze, kiedy tylko wyjdą zza wielkich drzwi.Gdy pojawia się starszy mężczyzna w białym fartuchu, a ona próbuje utrzymać się na nogach, ma wrażenie, że siedziała na tych twardych krzesełkach wieczność. Boi się, boi się tego co zaraz usłyszy. Po słowach „robiliśmy wszystko co w naszej mocy” świat jej się zawalił. Nie słuchała co miał do powiedzenia dalej. Opadła na krzesło i chowają twarz w dłoniach rozpłakała się bardziej niż małe dziecko. Dopiero po odpowiednich dla kobiet w ciąży środkach na uspokojenie udaje jej się powstrzymać płacz i roztrzęsienie.
- On odszedł Mariusz, on nie żyje – powiedziała od razu słysząc głos Wlazłego, który czekał na jakiekolwiek wieści z Gdańska.

Więc zaczynamy.
Liczę, że wytrwacie do epilogu tej historii. Mam też nadzieję, że nie zawiodę waszych oczekiwań i naprawdę wciągniecie się w ich losy. Łatwo nie będzie wiem.
P.S. proszę o danie jakiegokolwiek znaku jeśli chcecie być informowani.
Rozdziały co dwa tygodnie:)